Doorgaan naar hoofdcontent

Peper en zout

 Eerste grijze haar, op mijn 26ste. Ik herinner me niet dat ik er toen een drama van maakte. Misschien heb ik dat verdrongen. Maar het moest wel weg. Het viel heel hard op, zo tussen mijn lichtbruine haren. Grijs en lichtbruin, dat heeft altijd gevloekt voor mij. Peper en zout is niet mijn favoriete tint.

Dus ging ik het verven. De tint varieerde soms, maar meestal verfde ik het, of liet ik het verven, in een kleur die mijn natuurlijke haarkleur het dichtst benaderde. Ik stond er niet bij stil dat haarverf heel ongezond is. Of dat het verven veel tijd en geld kostte. En hoe onecht geverfd haar is, ook al ga je naar een topkapper. Duizenden vrouwenkapsels bestudeerde ik, op straat, in de winkel, in de trein,... Elke prachtige, geverfde coupe deed me weer aarzelen. Ik stelde me die vrouw voor, maar dan mijn grijze lokken, in plaats van dat pittig rood, of blond. Hoe zou het haar staan ? Hoeveel ouder zou zij er niet uitzien met grijs ?

Tot mijn 50ste verjaardag naderde. Geen smoesjes meer, ik was grijs, en dat mocht gewoon gezien worden. Iedereen mocht doen wat ze wilde, maar ik voelde me alsof ik met geverfd haar niet langer mezelf was. Dus liet ik mijn schouderlange haar ultrakort knippen, door Nina, een goede kapster en een toffe vrouw. Ze heeft haar salon in een prachtig pand in de stad. 

Nina's kapsalon



Het was een instant hit. Ik zag er een pak jonger uit, of was het dynamischer ? Ik voelde me goed want ik kreeg regelmatig complimentjes en mijn zelfvertrouwen groeide. Wat een bevrijding !

En sedertdien ben ik grijs, of beter gezegd : peper en zout. Ik hou nog steeds niet van de combinatie bruin en grijs, maar ik ben wel tevreden dat ik het aandurfde. Het is een beetje mijn manier om de kin te heffen en te zeggen : so what ? Eeuwige jeugd, ik hoef het niet. Ik zal rimpels bestrijden met de beste producten, ik zal mijn lijf in beweging houden met yoga, en ik zal hopelijk mijn geest jong houden door nieuwsgierig en attent te blijven. Maar mijn haren hoeven zich niet te verstoppen. Momenteel zijn ze nogal lang, want wegens de corona-maatregelen zijn kappers gesloten. Maar ik ben dankbaar dat ze zo dik, en zwierig zijn. Alleen, dat laatste durf ik nog niet echt te tonen... Zodra ik buiten kom of mensen ga zien, steek ik ze weg in een haastige knot. Misschien verandert dat nog, maar zwierig voel ik mij voorlopig niet. 


Labels:

Reacties

Een reactie posten

Reageren kan hier.

Populaire posts van deze blog

Een website maken

Wel, ik weet waar ik mijn weekend aan verprutst heb ! Nu ja, verprutst is een groot woord, ik heb veel inzichten gekregen, op professioneel vlak. Ik maak een webshop, en eenvoudig is het niet. Vooral niet omdat wij in België sowieso altijd moeten afrekenen met 2-taligheid. En veel softwarepaketten zijn daar niet op voorzien. Het zou trouwens kunnen dat ik deze blog hier moet stoppen, en elders opbouwen, wegens andere functionaliteiten. Ik bezie het nog even. Maar hoeveel tijd kan je niet verliezen met te zoeken, te proberen, de mist in te gaan ? Veel dus. Ik heb maar eventjes opgehouden : om wat telefoontjes te beantwoorden, en eens naar mijn forum te gaan kijken. Waar er, behalve corona-nieuws, niets te melden was. En o ja, ik deed wat boodschappen, samen met mijn zoon. Ik zat nog eventjes op hem te wachten in de auto, omdat ik eerder klaar was met mijn boodschappen. En heel jammer dat ik er geen foto van heb genomen, maar terwijl ik zo op de parking iedereen zat te observeren, kwamen
Een reactie posten
Meer lezen

De kaars snuiten

 Vooral tijdens de lange avonden die we nu hebben, brand ik graag een kaarsje. En om het nuttige aan het aangename te paren, zet ik een potje water boven een theelichtje, terwijl ik aan het kantoren ben. (Kantoren is het afgeleide werkwoord van het zich al dan niet nuttig bezig houden met administratief werk.) Het water warmt langzaam op, en als het heet genoeg is, gooi ik er een handje kruiden op. Of thee. Daarover heb ik het nog eens in een andere post. Dat is mijn manier om voldoende te drinken, en gezond te drinken. Het hoeft niet altijd water te zijn. Of koffie. Maar over dat kaarsje. Ook al zo dikwijls gelezen of gehoord dat kaarsen helemaal niet goed zouden zijn ? Vervuilend, paraffine, toxisch,... Hoe moet dat dan voor een kaarsenfreak met gevoel voor welzijn ?  Het antwoord kwam zoals dikwijls van Meester Google : er bestaat op het internet, en in Harelbeke, een webshop van natuurlijke kaarsen.  De Webshop heet Cassia-kaarsen, ik plak de link ook onder de suggesties  . Ze make
Een reactie posten
Meer lezen

Het cadeau deel 2

 Natuurlijk weet iedereen nog dat ik met kerst een leuk cadeau kreeg van Amongst Favorites. Die weet dat ik gek ben op planten. Dus kreeg ik een Lilo-set cadeau. Voor short-memory-lezers verwijs ik naar mijn post van vorige week . De Lilo is dus vergeten   geïnstalleerd in het nog altijd heel kalme salon van Le Cadeau (bedankt wie ??) covid-19, ik heb het tegen u, ja). Daar waar de temperatuur constant is en niemand gewekt wordt door het vroege zonnetje   Led-licht. De laatste etappe voor het planten-kerkhof ? ...  Nee, hoor ! Wat we op bovenstaande foto zien, is ontluikend bieslook.  OK, ook ontluikende schimmel, maar dat is een goed teken. We hebben schimmels nodig, in beperkte mate, zij helpen ons om te verbinden en te verteren.  Dus, bravo voor Lilo ! Ik geef toe dat het bieslook hier op eigen kracht is geraakt. Ik vond het zonde van het geld en de energie om voor een drijvende pad het Led-licht te laten branden. Zolang de zaadjes niet ontloken waren, zag ik er het nut niet van in.
Een reactie posten
Meer lezen