Le Cadeau

 Vooral tijdens de lange avonden die we nu hebben, brand ik graag een kaarsje. En om het nuttige aan het aangename te paren, zet ik een potje water boven een theelichtje, terwijl ik aan het kantoren ben. (Kantoren is het afgeleide werkwoord van het zich al dan niet nuttig bezig houden met administratief werk.) Het water warmt langzaam op, en als het heet genoeg is, gooi ik er een handje kruiden op. Of thee. Daarover heb ik het nog eens in een andere post. Dat is mijn manier om voldoende te drinken, en gezond te drinken. Het hoeft niet altijd water te zijn. Of koffie. Maar over dat kaarsje. Ook al zo dikwijls gelezen of gehoord dat kaarsen helemaal niet goed zouden zijn ? Vervuilend, paraffine, toxisch,... Hoe moet dat dan voor een kaarsenfreak met gevoel voor welzijn ?  Het antwoord kwam zoals dikwijls van Meester Google : er bestaat op het internet, en in Harelbeke, een webshop van natuurlijke kaarsen.  De Webshop heet Cassia-kaarsen, ik plak de link ook onder de suggesties  . Ze make

  Jeroom noemt ze de snorren van de ogen : wenkbrauwen. Ik kan de deur uitgaan met ongekamde haren (zelden), zonder make-up (regelmatig) of zonder parfum (meestal). Maar ik zal nergens gaan wanneer mijn wenkbrauwen nodig geëpileerd moeten worden. Ikzelf zal eerder iemands wenkbrauwen opmerken, dan pakweg iemands schoenen. En àls ik de wenkbrauwen opmerk, is dat ofwel omdat ze heel mooi zijn, ofwel het tegenovergestelde. Als de ogen de vensters van de ziel zijn, dan zijn de wenkbrauwen de uitroepingstekens (of vraagtekens) van het gelaat. Een borstelige wenkbrauw vertelt heel misschien hoeveel aandacht die vrouw aan zichzelf besteedt. Of misschien ook niet, en is ze gewoon wat kleinzerig, want epileren doet pijn. Of misschien denkt ze dat een geëpileerde wenkbrauw niet erg naturel is. Laat maar groeien, die haren. Ooit, toen restaurants nog open waren, en ik soms uit ging en me wat wou opkleden, was er minstens 1 ding wat nooit mocht ontbreken : mijn wenkbrauwen opleuken. Epileren, om h

 Natuurlijk weet iedereen nog dat ik met kerst een leuk cadeau kreeg van Amongst Favorites. Die weet dat ik gek ben op planten. Dus kreeg ik een Lilo-set cadeau. Voor short-memory-lezers verwijs ik naar mijn post van vorige week . De Lilo is dus vergeten   geïnstalleerd in het nog altijd heel kalme salon van Le Cadeau (bedankt wie ??) covid-19, ik heb het tegen u, ja). Daar waar de temperatuur constant is en niemand gewekt wordt door het vroege zonnetje   Led-licht. De laatste etappe voor het planten-kerkhof ? ...  Nee, hoor ! Wat we op bovenstaande foto zien, is ontluikend bieslook.  OK, ook ontluikende schimmel, maar dat is een goed teken. We hebben schimmels nodig, in beperkte mate, zij helpen ons om te verbinden en te verteren.  Dus, bravo voor Lilo ! Ik geef toe dat het bieslook hier op eigen kracht is geraakt. Ik vond het zonde van het geld en de energie om voor een drijvende pad het Led-licht te laten branden. Zolang de zaadjes niet ontloken waren, zag ik er het nut niet van in.

Blij. Echt. Warm. Dat zijn de 3 woorden die ter herinnering op mijn wall staan. Want zo wil ik zijn, en wil ik dat mijn blogs zijn. De kracht van het positieve denken, dat ons brein beïnvloedt. Bekijk de wereld met een lach en de wereld lacht terug. Warm. Om te beginnen met het laatste. Warm is vandaag ver te zoeken. Het is koud, het is grijs, de kilte kruipt van buiten tussen de ramen naar binnen, of die nu dicht zijn of niet. Het is januari. Waar mijn werktafel staat, hoef ik mijn linkerarm maar uit te steken om mijn hand op de warme radiator te leggen. Zalig. Doe ik non-stop als ik op de pc aan het werken ben. En ik zet thee. Enkel al het zicht van thee, is verwarmend, nee ? Maar ik bedoel natuurlijk warm van inborst. Iemand om bij thuis te komen, iemand die als een dekentje rondom jou kan liggen. Warm als een haardvuur, of als een mama. Of als de kat die op je schoot ligt te snorren. Echt. Moeilijker dan warm.  Dikwijls wil ik een post starten, en denk ik : wat als X dit leest ?  &

 Eerste grijze haar, op mijn 26ste. Ik herinner me niet dat ik er toen een drama van maakte. Misschien heb ik dat verdrongen. Maar het moest wel weg. Het viel heel hard op, zo tussen mijn lichtbruine haren. Grijs en lichtbruin, dat heeft altijd gevloekt voor mij. Peper en zout is niet mijn favoriete tint. Dus ging ik het verven. De tint varieerde soms, maar meestal verfde ik het, of liet ik het verven, in een kleur die mijn natuurlijke haarkleur het dichtst benaderde. Ik stond er niet bij stil dat haarverf heel ongezond is. Of dat het verven veel tijd en geld kostte. En hoe onecht geverfd haar is, ook al ga je naar een topkapper. Duizenden vrouwenkapsels bestudeerde ik, op straat, in de winkel, in de trein,... Elke prachtige, geverfde coupe deed me weer aarzelen. Ik stelde me die vrouw voor, maar dan mijn grijze lokken, in plaats van dat pittig rood, of blond. Hoe zou het haar staan ? Hoeveel ouder zou zij er niet uitzien met grijs ? Tot mijn 50ste verjaardag naderde. Geen smoesjes mee

Zondag 03/01/2021 Een mistige, windstille dag. De laatste zondag van het eerste weekend van 2021. Zo'n grijze dag waarop het niet echt licht wordt, en je liefst de dekens over je hoofd trekt en slaapt... ware het niet dat mijn immer zonnige vriendin Kim en ik hadden afgesproken om te gaan wandelen. Een betere remedie tegen de winter- of coronablues dan Kim kan je niet bedenken. Als je haar kon toedienen in vaccin-vorm, dan gingen alle festivals gisteren alweer door en kon iedereen mekaar zoals vanouds een gelukkig nieuwjaar wensen met 3 klapzoenen.  We spraken af aan het Enameplein, dat ligt in Oost-Vlaanderen, vlakbij het bos t'Ename. Bovenstaande foto toont dit idyllische, zonovergoten dorp onder een andere invalshoek dan de onze vandaag. Nauwelijks aangekomen bij de eerste bomen, raakte ik mijn laars namelijk al bijna kwijt in de zompige modder en zette mijn kousevoet in een mengsel van regenwater, paardemest en zwarte aarde. Wat allemaal heel natuurlijke, voedende ingrediën