Doorgaan naar hoofdcontent

Blij. Echt. Warm.

Blij. Echt. Warm. Dat zijn de 3 woorden die ter herinnering op mijn wall staan. Want zo wil ik zijn, en wil ik dat mijn blogs zijn. De kracht van het positieve denken, dat ons brein beïnvloedt. Bekijk de wereld met een lach en de wereld lacht terug.

Warm.
Om te beginnen met het laatste. Warm is vandaag ver te zoeken. Het is koud, het is grijs, de kilte kruipt van buiten tussen de ramen naar binnen, of die nu dicht zijn of niet. Het is januari.
Waar mijn werktafel staat, hoef ik mijn linkerarm maar uit te steken om mijn hand op de warme radiator te leggen. Zalig. Doe ik non-stop als ik op de pc aan het werken ben. En ik zet thee. Enkel al het zicht van thee, is verwarmend, nee ? Maar ik bedoel natuurlijk warm van inborst. Iemand om bij thuis te komen, iemand die als een dekentje rondom jou kan liggen. Warm als een haardvuur, of als een mama. Of als de kat die op je schoot ligt te snorren.



Echt.
Moeilijker dan warm. Dikwijls wil ik een post starten, en denk ik : wat als X dit leest ? 
"X" verandert naargelang het onderwerp ; dat kan mijn buurvrouw zijn, mijn moeder, mijn collega, vriendin,... Noem maar op. Het feit is dat ik altijd de indruk heb om niet teveel te moeten blootleggen van wat er in mijn diepste omgaat. Want nadien staat het zwart op wit, gaat het zich verspreiden en kan het onder ogen komen van mensen met wie ik niets wil delen. Anderzijds ( er is altijd een anderzijds ) wil ik toch een beetje ventileren, en mijn gedachten ordenen, en ook publiceren, delen. Dus wordt dit een oefening in balans zoeken, tussen wat privé blijft en wat gedeeld kan worden.



Blij.
Blij als een veulen in de wei. Dat ben ik al lang niet meer, een veulen, en zo blij ook niet als ik eerlijk ben. Een optimistische natuur wel, tot zover. Maar vandaag valt het allemaal iets zwaarder om die mondhoeken omhoog te houden. Een zonnige collega die het bedrijf verlaat, op zoek naar betere horizonten. En een zonnige ex-collega, uit een ver verleden, toen we nog echt veulens waren, die het leven verlaat. Maar, sommige mensen mogen nog zo ver weg zijn, toch blijven ze op een of andere manier met je verbonden. Ze zitten in je hart, en als ze als bij toeval nog eens door je gedachten flitsen, dan voel je terug die warme connectie met hen, en dat maakt je even blij. Echt.




Reacties

Een reactie posten

Reageren kan hier.

Populaire posts van deze blog

Een website maken

Wel, ik weet waar ik mijn weekend aan verprutst heb ! Nu ja, verprutst is een groot woord, ik heb veel inzichten gekregen, op professioneel vlak. Ik maak een webshop, en eenvoudig is het niet. Vooral niet omdat wij in België sowieso altijd moeten afrekenen met 2-taligheid. En veel softwarepaketten zijn daar niet op voorzien. Het zou trouwens kunnen dat ik deze blog hier moet stoppen, en elders opbouwen, wegens andere functionaliteiten. Ik bezie het nog even. Maar hoeveel tijd kan je niet verliezen met te zoeken, te proberen, de mist in te gaan ? Veel dus. Ik heb maar eventjes opgehouden : om wat telefoontjes te beantwoorden, en eens naar mijn forum te gaan kijken. Waar er, behalve corona-nieuws, niets te melden was. En o ja, ik deed wat boodschappen, samen met mijn zoon. Ik zat nog eventjes op hem te wachten in de auto, omdat ik eerder klaar was met mijn boodschappen. En heel jammer dat ik er geen foto van heb genomen, maar terwijl ik zo op de parking iedereen zat te observeren, kwamen
Een reactie posten
Meer lezen

De kaars snuiten

 Vooral tijdens de lange avonden die we nu hebben, brand ik graag een kaarsje. En om het nuttige aan het aangename te paren, zet ik een potje water boven een theelichtje, terwijl ik aan het kantoren ben. (Kantoren is het afgeleide werkwoord van het zich al dan niet nuttig bezig houden met administratief werk.) Het water warmt langzaam op, en als het heet genoeg is, gooi ik er een handje kruiden op. Of thee. Daarover heb ik het nog eens in een andere post. Dat is mijn manier om voldoende te drinken, en gezond te drinken. Het hoeft niet altijd water te zijn. Of koffie. Maar over dat kaarsje. Ook al zo dikwijls gelezen of gehoord dat kaarsen helemaal niet goed zouden zijn ? Vervuilend, paraffine, toxisch,... Hoe moet dat dan voor een kaarsenfreak met gevoel voor welzijn ?  Het antwoord kwam zoals dikwijls van Meester Google : er bestaat op het internet, en in Harelbeke, een webshop van natuurlijke kaarsen.  De Webshop heet Cassia-kaarsen, ik plak de link ook onder de suggesties  . Ze make
Een reactie posten
Meer lezen

Het cadeau deel 2

 Natuurlijk weet iedereen nog dat ik met kerst een leuk cadeau kreeg van Amongst Favorites. Die weet dat ik gek ben op planten. Dus kreeg ik een Lilo-set cadeau. Voor short-memory-lezers verwijs ik naar mijn post van vorige week . De Lilo is dus vergeten   geïnstalleerd in het nog altijd heel kalme salon van Le Cadeau (bedankt wie ??) covid-19, ik heb het tegen u, ja). Daar waar de temperatuur constant is en niemand gewekt wordt door het vroege zonnetje   Led-licht. De laatste etappe voor het planten-kerkhof ? ...  Nee, hoor ! Wat we op bovenstaande foto zien, is ontluikend bieslook.  OK, ook ontluikende schimmel, maar dat is een goed teken. We hebben schimmels nodig, in beperkte mate, zij helpen ons om te verbinden en te verteren.  Dus, bravo voor Lilo ! Ik geef toe dat het bieslook hier op eigen kracht is geraakt. Ik vond het zonde van het geld en de energie om voor een drijvende pad het Led-licht te laten branden. Zolang de zaadjes niet ontloken waren, zag ik er het nut niet van in.
Een reactie posten
Meer lezen