Blij. Echt. Warm.

Blij. Echt. Warm. Dat zijn de 3 woorden die ter herinnering op mijn wall staan. Want zo wil ik zijn, en wil ik dat mijn blogs zijn. De kracht van het positieve denken, dat ons brein beïnvloedt. Bekijk de wereld met een lach en de wereld lacht terug.

Warm.

Om te beginnen met het laatste. Warm is vandaag ver te zoeken. Het is koud, het is grijs, de kilte kruipt van buiten tussen de ramen naar binnen, of die nu dicht zijn of niet. Het is januari.

Waar mijn werktafel staat, hoef ik mijn linkerarm maar uit te steken om mijn hand op de warme radiator te leggen. Zalig. Doe ik non-stop als ik op de pc aan het werken ben. En ik zet thee. Enkel al het zicht van thee, is verwarmend, nee ? Maar ik bedoel natuurlijk warm van inborst. Iemand om bij thuis te komen, iemand die als een dekentje rondom jou kan liggen. Warm als een haardvuur, of als een mama. Of als de kat die op je schoot ligt te snorren.

Echt.

Moeilijker dan warm. Dikwijls wil ik een post starten, en denk ik : wat als X dit leest ? 

"X" verandert naargelang het onderwerp ; dat kan mijn buurvrouw zijn, mijn moeder, mijn collega, vriendin,... Noem maar op. Het feit is dat ik altijd de indruk heb om niet teveel te moeten blootleggen van wat er in mijn diepste omgaat. Want nadien staat het zwart op wit, gaat het zich verspreiden en kan het onder ogen komen van mensen met wie ik niets wil delen. Anderzijds ( er is altijd een anderzijds ) wil ik toch een beetje ventileren, en mijn gedachten ordenen, en ook publiceren, delen. Dus wordt dit een oefening in balans zoeken, tussen wat privé blijft en wat gedeeld kan worden.

Blij.

Blij als een veulen in de wei. Dat ben ik al lang niet meer, een veulen, en zo blij ook niet als ik eerlijk ben. Een optimistische natuur wel, tot zover. Maar vandaag valt het allemaal iets zwaarder om die mondhoeken omhoog te houden. Een zonnige collega die het bedrijf verlaat, op zoek naar betere horizonten. En een zonnige ex-collega, uit een ver verleden, toen we nog echt veulens waren, die het leven verlaat. Maar, sommige mensen mogen nog zo ver weg zijn, toch blijven ze op een of andere manier met je verbonden. Ze zitten in je hart, en als ze als bij toeval nog eens door je gedachten flitsen, dan voel je terug die warme connectie met hen, en dat maakt je even blij. Echt.